Είχε φυτρώσει στον ώμο σου ένα δέντρο.
Ψάρια που κολυμπούν με σοφία και άλλα όστρακα πιο πέρα. Μια άγκυρα και ένα
πλοίο παλιό, σκουριασμένο που το πετροβολούν τιμωρητικά τα παιδιά. Όλα αυτά
υπήρξες. Χωρίς όνομα. Ήσουν η κόκκινη μπλούζα που φορούσες. Ένα μαύρο διάστημα
που απορροφά τις ερωτήσεις. Ένας συνένοχός μου. Ο ήχος από το ντιτζεριντού και
το λευκό αλογάκι που καβαλάνε τα παιδιά στο πάρκο. Η αγρύπνια μετά το ξενύχτι
και ο ποιητικός κόσμος του Chagall.
