Ένας πολύ αφηρημένος άνθρωπος

             Άφησες ανοιχτή μία μυστική πόρτα ένα πρωί κι έφυγες βιαστικά. Κοίταξες γύρω, δεν υπήρχε ψυχή. Πέρασες τόσα φανάρια με πράσινο, μέσα στο αυτοκίνητο κρατούσες πάντα ένα πακέτο τσιγάρα για εκείνες τις στιγμές, που κάτι σε αρπάζει απ'τα μαλλιά και σε τραβάει μακρυά... Πήγες από τη μία, κι από την άλλη. Ταλαντεύτηκες κι έφτασες στα μισά της διαδρομής να μη θυμάσαι τον τελικό προορισμό. Κι έτσι, τόσο απλά, και τόσο φυσικά, χωρίς καν να το καταλάβεις, είχες προδώσει όσους είχες αφήσει να μπουν ελεύθερα από την πόρτα. Μόνο και μόνο επειδή την είχες ξεχάσει ανοιχτή...

 

- "Θα με κρεμάσεις, επειδή αφαιρέθηκα;", είπες.

Ακόμα κι όταν απουσιάζουμε

                   

Καμιά φορά υπάρχει η πιο όμορφη πόλη.

   

Πότε έμαθα τα ονόματα των δρόμων

       Όλες οι αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας έχουν να κάνουν με  μυρωδιές και εξερευνήσεις απ' τις βόλτες μας σε άγνωστα καινούρια μέρη. Ποτέ δεν περπατήσαμε μέσα σε κάποιο δρόμο. Τρέχαμε σε χωράφια, κρυβόμασταν μέσα σε μεγάλα δέντρα, αγκαλιάζαμε πελώρια κλαδιά, χαράζαμε το χώμα, σκαρφαλώναμε σε υψώματα, μα  γύρω μας δεν περιβαλλόμασταν ποτέ από δρόμους. Δεν τους συναντούσαμε ποτέ. Και ξέρω ότι σ'αυτά τα αχαρτογράφητα μέρη, ενώ μπορώ, δε με παίρνει να επιστρέψω. Εκεί σεργιανίζουν μόνο άγνωστα πια σ'εμένα παιδιά.

Hows It Gonna End

   O Tom Waits βγαίνει πάντα στο δρόμο. Κοιτάει αριστερά, κοιτάει δεξιά, τα φώτα κάνουν τα μάτια του να κλείσουν. Τον φαντάζομαι πάντα να συνεχίζει να περπατάει κρατώντας τα μάτια του κλειστά και με το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό. Εκείνη τη στιγμή η καρδιά του γίνεται η φωνή  του, χτυπάει και μας λερώνει...

Νοσταλγία

''Τόσες λέξεις που δεν ξέρω πια τι σημαίνουν, κι όμως μπορώ να τις διαβάσω και να τις γράψω. Όμως, ίσως αυτές να μπορούν να με εξηγήσουν''.

Άνθρωποι συζητούν στο μπαλκόνι

 

 

59 Rivoli 

            -Κι αν κάποια μέρα τα χρώματα τελειώσουν;
            -Θα τα επανεφεύρουμε, ή ακόμα καλύτερα θα φτιάξουμε καινούρια.
            Εξάλλου, τα χρώματα δεν υπάρχουν..
            -Το ξέρω.. Κινήθηκα προς το ηλιοβασίλεμα, και τελικά έπεσα πάνω στη νύχτα.

Οι ερωτήσεις μου σώζουν τη ζωή

joel meyerowitz

            -Σκέφτομαι, τόσες μέρες όλο κάτι σκέφτομαι... Νομίζω ότι τρελένομαι,
                 σιγά-σιγά μωρέ...
                -Τϊ σ'έπιασε ξαφνικά;
                -Να.. Είναι που δε μ' έχεις ρωτήσει ποτέ...
                -Τί πράγμα;
                -Τί φοβάμαι περισσότερο απ'όλα...