Μετά το μεγάλο χτύπο
Μετά το μεγάλο κύμα
βρίσκω ακόμα τριγύρω
τόσα χρόνια μετά
(κοντά μια δεκαετία)
τα θρίψαλα απ'τα λόγια σου,
τα θραύσματα απ'το σώμα σου
όλα ακουμπισμένα πάνω μου με τάξη, φροντισμένα, όπως τα χειμωνιάτικα που τα φυλάμε στο ψηλότερο ράφι για να μη τα φτάνει ποτέ ο ήλιος.
Περπατώ σε νεκρή ζώνη
και
πότε κάτω από μια πέτρα
πότε πίσω απ'τα φρύγανα, τη χλόη, τις αλόες των νησιών
θα βρω κάποιο γυαλάκι.
Δεν βάζω ποτέ στην τσέπη μου πράγματα που βρίσκω στο δρόμο.
Τα παιδιά είναι επικίνδυνα, λέω,
δεν ξεχνούν ποτέ τί έχουν αφήσει πίσω τους...
