(Mal)entendu

 

Κάθε μέρα

 

 

 

που σταματώ να προσάπτω κάτι στον κόσμο

κλείνομαι

 

μέσα μου.

 

Και το αντίστροφο.

 

 

*nicklu.com

 

Κάνουμε κύκλους μέσα στη νύχτα και η φωτιά μας καταβροχθίζει

 

"Εκεί αποκτήσαμε τη σκληρότητα που μας συνόδευε σ' όλες τις μέρες της ζωής μας και που επέτρεψε σε πολλούς από μας να είμαστε ελαφρά τη καρδία σε πόλεμο μ' ολόκληρη τη γη. Κι όσο για μένα ειδικά, υποθέτω ότι εξαιτίας των περιστάσεων εκείνης της εποχής

έζησα φυσικότατα την αλληλουχία τόσων βιαιοτήτων και τόσων ρήξεων, όπου τόσοι άνθρωποι έστησαν τόση κακομεταχείριση· κι όλ' αυτά τα χρόνια τα πέρασα, ας πούμε, κρατώντας πάντοτε μαχαίρι."

 http://classwar.espiv.net/wp-content/uploads/2011/06/classwar.DebordGuy-InGirumImusNocteEtConsumimurIgni.pdf


 

Άτιτλο

 

πάλι το γνωστό πρόβλημα με τα υδραυλικά

πάλι πρέπει να φύγω 5 μέρες απ'το σπίτι

θα έρθουν να ξηλώσουν τη ντουζιέρα....

είναι του κτηρίου το πρόβλημα τελικά,μετά από τόσες πληρωμένες επισκέψεις οι υδραυλικοί τη βρήκανε τη λύση

 

Κι η θυρωρός πάλι τα ίδια, πάλι δεν έλαβε κανένα δέμα για μένα, και σ'όλες τις αποδείξεις παραλαβής εμφανίζεται η υπογραφή της.

 

Το ζήτημα είναι να μη σε πείσει όποιος καραδοκεί να φάει από τη σάρκα σου ν'αλλάξεις χαρακτήρα.

 

 

 

Άτιτλο

γιατί κάθε φορά που σπάς τα μούτρα σου πέφτοντας πάνω σε κάποιο τοίχο

επιστρέφεις για να σε κοιτάξω;

 

κι εγώ βαρέθηκα τους τοίχους, θέλω να μάθω να τους σκαρφαλώνω.

 

 

 

Άτιτλο

                

                              Είπες, είπες, 
είπες

                                                                          
                                                      Είπες

  Είπες                                                   
                     ................ Είπες απόψε,

είπες, 

Είπες κι άλλα,


κι άλλα, κι άλλα,



   θα βουτήξω στο πρώτο ποτάμι που θα πέσει απόψε πάνω μου 
   και θα κυλήσω μέσα του μόνο μια φορά. 

Άλλοθι

 

Περί του ποιος είναι ή δεν είναι ρατσιστής, ξενοφοβικός, φασίστας ή ανθρωπιστής πολύς λόγος γίνεται τελευταία, τα social media οργιάζουν, βγάζουν νύχια και κατασπαράζουν.. Με αφορμή την τελευταία 'δήλωση' της Κικής Δημουλά, παρέλασαν μπροστά από τις ηλεκτρονικές μας οθόνες όλων των ειδών οι χαρακτηρισμοί σχετικά με το ποιόν, τις βαθύτερες σκέψεις και προθέσεις της ποιήτριας, την ποιότητα του έργου της ακόμα και το δικαίωμά της να εκφράζει άποψη στην ηλικία της.

Ποια δήλωση όμως; Αυτή που έκανε ή που δεν έκανε ;

Απάντηση: Αυτή που φέρεται να έκανε και την οποία αξιολογεί ο καθένας όπου, όποτε και όπως θέλει βασιζόμενος στη μαρτυρία ενός αυτήκοου μάρτυρα, της δημοσιογράφου Άννας Δαμιανίδη, η οποία - παρά την πολύχρονη εμπειρία της στο χώρο των μήντια - επιστράτευσε ένα μέσο που κάθε άλλο παρά δεοντολογικά αξιόπιστο δεν είναι στη δημοσιογραφία: την αποσπασματική μεταφορά κάποιων λεχθέντων. Επέτρεψε έτσι εν αγνοία της ή μη να γίνει ένας άνθρωπος βορά στα θηρία, εξ αιτίας μίας κουβέντας που ειπώθηκε μεταξύ πολλών άλλων όταν τα μικρόφωνα ήταν κλειστά..

 

Είναι καιροί κοφτεροί και το ξυράφι από τις κουβέντες μας αρκεί για να πάρει σβάρνα και να κηλιδώσει ιδεολογίες μέσα στην εικονική πραγματικότητα των μμε.  Λες και το μεταναστευτικό είναι ζήτημα κομματικό και όχι πολιτικό.. Πολιτικό σημαίνει ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ. Και δε μπορεί κανένας να αμφισβητήσει την ευθύνη-σιωπή της κοινοβουλευτικής αριστεράς απέναντι στις πολιτικές της δεκαετίας του '90 και του 2000 όταν με την υπογραφή του Δουβλίνου ΙΙ, το αυγό του φιδιού που εκκολάπτονταν εδώ και χρόνια άρχισε να σηκώνει κεφάλι στις γειτονιές για να φτάσει σήμερα να χαρακώνει πρόσωπα και να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Όχι, η αριστερά δεν είναι συμμέτοχος σε αυτά τα εγκλήματα που έχουν συνυπογράψει οι κυβερνήσεις των 3 προηγούμενων δεκαετιών. Αλλά οι κοινοβουλευτικοί της εκπρόσωποι τόσα χρόνια σιώπησαν. Και μαζί τους σιώπησε και μία μεγάλη μερίδα κόσμου που δεν είναι ξενοφοβικός αλλά έμαθε και συνήθισε να φοβάται να μιλήσει, να μην ξέρει τί σημαίνει Δουβλίνο ΙΙ, να ξεχνάει πόσοι Έλληνες μετανάστευσαν τον πρηγούμενο αιώνα, ξεριζώθηκαν και ρίζωσαν αλλού.. 

φωτογραφία κινηματογράφου Μετροπόλ-Κυψέλη/ από το blog του NIKOΥ THEODOSIOU

Ο ρόλος των μμε είναι σύμφυτος με την εξουσία τους να αναπαράγουν και να αναπαριστούν μηνύματα, να δίνουν αξία σε μία πληροφορία από το γεγονός και μόνο ότι την 'εκθέτουν' ελεύθερα απέναντι σε κάθε περαστικό αναγνώστη. Κι η πληροφορία αυτή είναι πολύ ακριβή, ιδιαίτερα όταν φέρεται από το στόμα ή την πένα ενός αξιόπιστου δημοσιογράφου με μερίδιο στο δημόσιο λόγο και φωνή στα έντυπα ευρείας κυκλοφορίας. Κι έτσι, λίγο - λίγο, πίσω απ' το κέλυφος, όλα τα υπόλοιπα παραμένουν κούφια, λιγότερο γοητευτικά. Εγκαταλειμμένα όπως οι παλιοί συνοικιακοί κινηματογράφοι στο κέντρο της πόλης, φαντάσματα. 

Το γεγονός και μόνο ότι η Δημουλά προέβη σε μία ανεπίσημη δήλωση "την καθιστά αυτομάτως υπαίτια και υπεύθυνη, θα 'πρεπε σύμφωνα με τον άγραφο και προκρούστειο νόμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής ενημέρωσης να πρόσεχε περισσότερο τί λέει, πώς το λέει και γιατί το λέει... Επειδή είναι πνευματικός άνθρωπος, δημόσιο πρόσωπο", θα σπεύσουν πολλοί να επισημάνουν, "και μπορεί μια μέρα να θαφτεί δημοσία δαπάνη", θα συμπληρώσουν άλλοι... Αυτή που κάποτε έγραψε

 

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα

 

σήμερα είναι υπόλογη στο δημόσιο αίσθημα για όσα 'θα έπρεπε να είχε πει αλλά δεν είπε' και έτσι δε μας εφησύχασε με λόγια όπως πολλοί βρίσκουν σήμερα την ευκαιρία να κάνουν, ότι ακόμα ένας σπουδαίος άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών είναι στο πλευρό μας ενάντια στο ρατσισμό. Λες και η Δημουλά ως υπεράνθρωπος έπρεπε μόνη αυτή να υπερβεί το μικρόκοσμό της και το μικρόκοσμο του καθένα μας και να αρθρώσει πολιτικό λόγο για όλους μας.

 

Από πότε οι 'πνευματικοί' έχουν μεγαλύτερη ευθύνη από εμάς τους υπόλοιπους, τους 'μη πνευματικούς'; αυτό άραγε ποιος θα το απαντήσει.. Ποιος είπε ότι έχουν ευθύνη να φωτίζουν εμάς τις ανήμπορες μάζες και να μας βγάζουν από τα σκοτάδια μας; 

Απάντηση: Τα μμε. Αλλιώς πώς θα πιστέψουμε ότι είμαστε ανήμποροι;

 

Αυτή η ευθύνη των 'πνευματικών' ανθρώπων του τόπου δεν είναι παρά ηθική και τίποτα παραπάνω. Το οφείλουν στον εαυτό τους και στους συνανθρώπους τους όσο το οφείλει και καθένας από μας στον εαυτό του και στους άλλους. 

Τα μμε, αναπαράγοντας τις κατηγορίες εναντίον της Δημουλά που τη θέλουν περισσότερο δεξιά από αριστερή, περισσότερο κάτι από κάτι άλλο, καταφέρνουν τελικά να πείσουν ότι οι απόψεις για τέτοια θέματα εξαρτώνται ' από ποια κομματική σκοπιά το βλέπεις το πράγμα...'.

Κι αν όλοι αυτοί που τώρα τρέχουν να κατασπαράξουν τη Δημουλά είχαν αφιερώσει έστω και μία αράδα στο παρελθόν για το έργο και την ποίησή της, θα είχαν μάλλον διαβλέψει μέσα στην τελευταία αχτίδες ουμανισμού τις οποίες προσφέρει απλόχερα η δημιουργός τους στον αναγνώστη.

 

Μοιραία έγινε και η σύνδεση λοιπόν ανάμεσα στο περιεχόμενο της ποίησής της και στο δικαίωμά της να εκφέρει άποψη για ζητήματα πολιτικά. Γιατί το μεταναστευτικό, με όλες τις συνέπειές του, είναι ζήτημα πολιτικό, με την ευρεία του όρου έννοια. Πολιτικό και ταξικό και όχι απλά ανθρωπιστικό, όπως πολλοί τείνουν να το αντιμετωπίζουν στην προσπάθειά τους να αποπολιτικοποιήσουν τα μεγάλα ζητήματα της εποχής και του αιώνα μας.

" Από πότε η Δημουλά σταμάτησε να ασχολείται με τον έρωτα και με την απουσία;", θα πουν...

Για τη σχέση των 'πνευματικών' με την εξουσία πολλές θεωρίες έχουν γραφτεί και άλλες τόσες επαληθεύτηκαν. Και είναι αλήθεια πως απ' τη στιγμή που γίνεσαι κομμάτι της δημόσιας σφαίρας και της εξουσίας της, μοιραία είσαι στην πλευρά των ισχυρών ακόμα κι όταν δεν τάσσεσαι μαζί τους.  Μα τότε αυτό που θα 'πρεπε να μας ενοχλεί δεν είναι μόνο ο λόγος των ισχυρών,αυτός είναι μόνο μια μορφή έκφρασης των πρακτικών τους.

Η ευθύνη της κοινοβουλευτικής αριστεράς είναι εν προκειμένω τεράστια. Απλουστεύτηκε και διαδόθηκε σήμερα η αντίληψη, έγινε πεποίθηση και στάση ζωής, κανονικό λάιφσταϊλ δηλαδή, ότι οι δεξιοί μισούν τη διαφορετικότητα, οι αριστεροί την επιδιώκουν. Λες και η θεώρηση των πολιτικών ζητημάτων είναι στενά κομματική. Αγάπη, τρυφερότητα, επιδίωξη της διαφορετικότητας σημαίνει και μαχητικότητα προς υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πιο αδύναμων, εν προκειμένω ΚΑΙ των μεταναστών. Από μόνη της η λεκτική υποστήριξη ή ο εξοστρακισμός για όσους λεκτικά ίσως διαφωνούν με τα πιστεύω της αριστεράς δεν εξυπηρετεί παρά μία (σημειολογική) προώθηση κομματικών απόψεων που τίποτα δεν προσφέρει στην επίλυση του ζητήματος.

 

Σήμερα που έχει απενεχοποιηθεί η κοινοβουλευτική αριστερά και γίνονται παντιέρα οι αξίες της σε σημειολογικά μόνο πλαίσια, οφείλει ο καθένας μας να διαλέξει 'ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ Θ'ΑΦΗΣΕΙ'. Ή με τον αδύναμο, ή με το δυνατό. Μέσα στους αδύναμους είναι οι μετανάστες, είναι οι άνεργοι μετανάστες, είναι οι άνεργοι μη-μετανάστες, είναι όλοι οι άνεργοι, είναι οι κοινωνικά εξαθλιωμένοι, οι πιο φτωχοί, οι πολιτικοί αντιφρονούντες, οι νέοι, οι κρατούμενοι, οι γυναίκες, οι πιτσιρικάδες που δε θέλουν να ζήσουν σ'ένα κόσμο εξουσιασμού, με λίγα λόγια οι 'διαφορετικοί', όσοι αποκλίνουν από τα καλούπια ανθρώπων που παρέλασαν για χρόνια μέσα στις πρώην διαφημιστικές εκστρατείες που πλήρωναν τα κανάλια των άλλων... 

Κι ο άνθρωπος που θεωρείται 'πνευματικός' (...τι ανόητος, κακόμοιρος και μειωτικός τίτλος) οφείλει κι αυτός όπως όλοι μας να διαλέξει το στρατόπεδό του, ή με τους νικημένους ή με τους νικητές. Όχι στα λόγια όμως, όπως αρκείται ένα μεγάλο κομμάτι των απενοχοποιημένων σήμερα 'αριστερών' δημοσιογράφων, ψηφοφόρων, πολιτικών, ούτε στην εικόνα, ούτε στο κέλυφος, αλλά στο ΜΕΣΑ, που θα ανθίσει και θα γίνει καθημερινότητα, ΣΥΝαίσθημα και ΣΥΝδιΑΛΛΑΓΗ.

 

 

 

 

 

 

 

(ΥΓ: Το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες όλα τα μέσα ασχολούνται με τα 'ρατσιστικά ή μη' σχόλια της Κ.Δ. επέτρεψε και πάλι να αποσιωπηθεί πολύ έντεχνα το ότι τα ίδια μέσα καθόλου δεν ασχολούνται με τον ίδιο ζήλο για να αναδείξουν και να κατονομάσουν ποιοι κρύβονται πίσω από τις δολοφονικές επιθέσεις μεταναστών. Οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα είναι εκούσια και ηθελημένη....) 

 

 

Φοβᾶμαι...

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Νοέμβρης 1983
Μανόλης Αναγνωστάκης 

Deconstruction theory

              Αν η σιωπή είναι στ'αλήθεια διαδραστική, τότε σημαίνει πως όλα τα αδέσποτα πλάσματα του δρόμου, λίγο ή πολύ, μας έχουν απαντήσει, η σιωπή τους τρέχει ηλεκτροφόρα μέσα στον αέρα της πόλης. Είναι σφαίρα με ατσάλινες λεπίδες, όπως στα καρτούν.

Guy Debord

    

Άφησα το χρόνο να γλιστρήσει. Έχασα ό,τι θα έπρεπε να είχα υπερασπιστεί.

Ο αγαπημένος μας συγγραφέας

                 

                                       

       Το μεγάλο σώμα σου σα μεγάλο φεγγάρι πιάστηκε ανάμεσα στο σεντόνι και τα χέρια μου κι αποκοιμήθηκε η επιθυμία όταν εγώ δεν κοίταζα, ξεγλίστρησε κι άσπρισαν τα μαλλιά της τόσο  που ήταν πια αδύνατο να την αναγνωρίσω, αφού ούτε εσύ με κοίταζες στα μάτια. Σηκώθηκα, βρήκα κρυμμένα κάτι παλιά μου κλάμματα, τα έβαλα στην τσέπη μου και τράβηξα προς τη μεριά της ψηλής άσπρης πόρτας που έβγαζε στον κήπο.

 

 Η άκρη του ματιού μου γατζώθηκε σε μια άσημη βιογραφία, μου την έκανες δώρο χάρη σε μια ξαφνική γενναιοδωρία όπως αυτή που καταλαμβάνει καμιά φορά τους κλέφτες, κάτι σαν ενοχή ή σαν αμάρτημα.

 Βρήκα άνετο πρόσχημα ότι δε χώραγε στις τσέπες μου και την εγκατέλειψα, εκεί, να συντροφεύει την επιθυμία σου για να αποκοιμιέται ήσυχη πια μαζί σου.