Εμπόριο

     Μία σφαίρα για σένα
                                       μία για μένα

     Και πιο ύστερα οι νίκες
     Αίλουρες οι νίκες σου σαν τα καλά να πάθεις
     Ένας πόλεμος για σένα
                                       ένας για μένα

Κι ένα παιδί καλά κουλουριασμένο, δεν ξεχωρίζω πια αν φώλιασε μέσα στη νίκη ή τον πόλεμο.
 

Η πιο ελαφριά λεπίδα

... είναι σίγουρα μία ανάμνηση, που δεν έχει χρώμα, την έχει ξεθωριάσει η απώθηση, το σχήμα της

κι αυτό ακαθόριστο και η χρονική της δράση ασαφής.

Ξεφύτρωσε από τα σπλάχνα σου και αυτονομήθηκε,

συστήθηκε ως ελπίδα,

αιωρήθηκε και πλήγωσε, γρατζούνισε, παιχνίδισε, πανικοβλήθηκε, στροβιλίστηκε,

αναδύθηκε, καταδύθηκε, εξαπλώθηκε, μάτωσε,

επέφερε βαρύτατους τραυματισμούς, εκτοπίστηκε, διακτινίστηκε και εκτροχιάστηκε,

αγνοήθηκε, υπέφερε, θριμματίστηκε, αναπτερώθηκε,

ξεγέλασε, έκανε ηλιοθεραπεία και σκούριασε

και ξάφνου έπεσε πάλι πάνω μου, κοφτερή, ανυπάκουη και προσηκόντως κατάλληλη διά πάσα χρήσιν.

Δε θυμάμαι πια πώς τη λένε, αλλά σίγουρα το όνομά της είναι γένους αρσενικού

Καλύτερα να μείνω μέσα το βράδυ, ποτέ δεν ξέρεις τι κρατάει ανάμεσα στην καρδιά και το στόμα του ένας περαστικός έρωτας.

 

 

 

ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑN ΔΟΥΛΟΙ

 

Ne vivons plus comme des esclaves

Aθήνα / Αύγουστος 2013

 

 

 

 

http://nevivonspluscommedesesclaves.net/

 

 

 

paris météo #6

Οι φίλοι έφυγαν.
Όλοι οι φίλοι, όλου του κόσμου, έφυγαν. Ένας-ένας, σιγά-σιγά, πατώντας στις μύτες των ποδιών.
Έφυγαν και άφησαν πίσω σεντόνια που κυματίζουν, μαντήλια, άσπρα πανιά που φουσκώνουν με τον αέρα. Όλα θυμίζουν φυγή.
Τώρα στην έρημο η μη-κίνηση, η μη-συγκίνηση. Που και που, κόκκοι άμμου μετακινούνται, περαστικά γέλια του παρελθόντος φτάνουν στ'αυτιά μου, ευτυχώς στις αναμνήσεις αρέσει να ταξιδεύουν, από το ένα μυαλό στο άλλο. Όταν έρχεται η σειρά μου,
και περνάνε κι από τον δικό μου νου,
υψώνω μικρές σημαιούλες για κάθε μία απ'αυτές για να τις ευχαριστήσω.

Όλοι μείναμε χωρίς φίλους κρατώντας λευκά σημαιάκια και κοιτάζοντας πανιά πλοίων να πηγαινοέρχονται πέρα απ'την έρημο. Η έρημος των πλοίων, των τράνζιτ, των χαμένων ανταποκρίσεων, των άχρηστων νεώριων, όλη η έρημος είναι μέσα στο σώμα μου.
Είμαι ο αρχιτέκτονάς της.

Διευθύνω την τροχιά των πτήσεων και τα ωράρια του απόπλου των ξεστρατημένων πλοίων. 
Εκδίδω σημαίες, καταχωρίζω ονόματα και σημειώνω προσεκτικά, σ'όλα τα μάτια, την έδρα και τον προορισμό που θα χαθεί.

Στην έρημο φυτρώνουν μόνο λεπτές κεραίες που πιάνουν τηλεπαθητικά σήματα μορς. Ξαφνιάζουν τον άνεμο και τσαλαπατούν τους ανεμοδείκτες κάνοντας την άπνοια άπιαστη κι αόρατη.
Στην έρημο βλέπεις μόνο λευκές σημαίες. Τίποτε άλλο. Λευκές. Κι ύστερα από λίγο ξεχνάς και τις σημαίες.

Το τίποτα παραπέμπει στο τίποτα. Θα πάρω το πλοίο των 5:17 που δεν έχει φωτοβολίδες. Σαν φίλη, οφείλω κι εγώ να φύγω. Να φυτέψω κάπου τη σημαία μου, στην έρημο η μνήμη έχει σημασία όχι η πραγματικότητα. Όμως η έρημος είναι πραγματική. Κι όταν δεν φαίνονται πλοία, εσύ είσαι ο ψεύτης.

 

Όχι κι ο Lou Reed ρε γαμώτο.

 

paris météo #5

Terres arbitraires et illumination(s)

του Ahmed Madani

9 νέοι άντρες, μετανάστες και κάτοικοι των παρισινών προαστίων, αποφασίζουν να δείξουν τα πρόσωπά τους στον κόσμο, να καταθέσουν ό,τι θυμούνται απ' τη ζωή και τις διηγήσεις των προγόνων τους. Πρόσωπα που τα συναντάς κάθε μέρα, έχουν συνηθίσει να τα προσπερνάς ή να τα καταφρονείς. Δεν τα παρατηρείς ποτέ όταν γελάνε, όταν παίζουν, όταν είναι χαρούμενα.

Οι περισσότεροι προσλαμβάνονται στη Γαλλία από πολυεθνικές και τράπεζες ως προσωπικό ασφαλείας:

'Είμαστε εδώ για να σας προστατέψουμε από εμάς τους ίδιους'

μας λένε.

Όταν ο άγγελος έρχεται να πάρει τον έναν απ'αυτούς, του ζητάει να θυμηθεί, να μην παραλείψει τίποτα.

Χορεύουν, ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής, παίζουν μουσική και εκμυστηρεύονται όσα τους πονάνε, τις Γαλλίδες που συνήθως τους προσπερνούν επειδή είναι άραβες και τις μνήμες του πολέμου της Αλγερίας. Μιλούν για την καινούρια πατρίδα, εκεί που προσφέρουν την εργασία και την καρδιά τους, την πατρίδα που υιοθέτησαν, εκεί που πληρώνουν φόρους και προσπαθούν να γίνουν ένα με τον κόσμο της κι όχι απλώς ν' αποκτήσουν μία θέση μέσα σ'αυτόν.

Ανεβαίνουν στη σκηνή χωρίς να έχουν παίξει ποτέ πριν θέατρο. Μυούνται στο παιχνίδι, απευθύνονται σ'εμάς όπως θα μιλούσαν σε μια γυναίκα, όπως μέσα σε όνειρο. Μιλάνε για όσα τους χωρίζουν απ' τους 'υπόλοιπους', τους 'κανονικούς', τους μη ξένους, τους μη διαφορετικούς, όσους κατά τύχη γεννήθηκαν στη Γαλλία από Γάλλους γονείς. Μας εμπιστεύονται. Μας δίνουν το χέρι.

Γιορτάζουν το ραμαζάνι, εξεγείρονται, επαναστατούν, ονειρεύονται, κι όλα στο τέλος θυμίζουν εκείνη την τελευταία φράση στο La Haine, το Παρίσι είναι σα μια χύτρα που βράζει, μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά. Ακούς το τικ τακ...;

 

 

15-20 octobre 2013, Maison des métallos - Paris.

 

Ζάλισέ με κι άλλο για να με πείσεις ότι είμαι ανθρωπάκι

 

''στον χώρο των ΑΕΙ κυριαρχεί η αδυσώπητη ισοπέδωση που περιγράφει ο Κερτ Βόνεγκατ στο βιβλίο του “Harrison Bergeron”: ασκείται πίεση προκειμένου να μη διαπρέπει κανείς – η ικανότητα, το ταλέντο, η αριστεία στιγματίζονται. ''

 

Σώτη Τριανταφύλλου

 

Αυτά θέλω να γράφουν πάνω στον τάφο μου/ Ω μεγάλη εσύ Σώτη/ με το πλατινέ μαλλί σου/ δώσε μου φως δώσε μου φως δώσε μου φως

 

 

ΥΓ:

 

                                

 

 

 

 

 

Πάνω απ'όλα ταπεινότητα

Πες μου κι άλλα λιγώνομαι Ω εσύ σχισμή φωτός μέσα στην όαση των ηλιθίων/ μονόφθαλμη ανάμεσα σε τυφλούς/ τα λόγια σου με ταξιδεύουν στο ανυπόστατο/ οι σλόου μόσιον συσπάσεις του προσώπου σου κατακεραυνώνουν την ύστατη χαμερπή μου εξουθένωση/ όσα κι αν έχω δανεικά πια δε σου δίνω να κάνεις βόλτες με το Μάτζικ Μπας/ είναι μοιραία θέληση που γλίτωσες απ' τις 7 πληγές του Φαραώ/ επιβίωσες για μας Σώτη/ για να μας βγάλεις απ' τ' αδιέξοδα του νου/ ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε στο τρεμούλιασμα της κουαφούρ σου ωχριά/ Κι όμως/ εσύ/ έζησες/ πήγαινε κόντρα στο κατεστημένο με το πλατινέ μαλλί σου/ σπάσε όλα τα στερεότυπα/ και χάρισε μου Σώτη λίγη απ'την προσωπική δική σου επανάσταση....

Καταδικάζω το πλατινέ μαλλί απ'όπου κι αν προέρχεται



 

Επετειακό

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γιορτάζω τον καινούριο μου εαυτό.
Μου τον χάρισες. Τον προσδιόρισες και ξεφλούδισες ανέμελα από πάνω μου όλες τις ματαιότητες.
Εκείνον που ξεσκεπάστηκε όταν ένα πρωτόγνωρο πρόσωπο με χλωμά αληθινά μάτια μου έδωσε λίγο χώρο στο διάστημα που καταλαμβάνει ανάμεσα σε μία αναγκαιότητα και σε μία ουτοπία. Λίγο χώρο ανάμεσα σε δύο προσπεράσματα, μία απώλεια και μία αντάμωση.

Είμαι ακόμα σε αυτόν το χώρο, τον έχω φυλάξει ευβλαβικά, παρεμποδίζοντας όσους προσπάθησαν να βάλουν μία σήμανση, μία ταμπέλα για να τον οριοθετήσουν. Μπαινοβγαίνω ανενόχλητα και δεν έχω αλλάξει ποτέ το σύνθημα.

Μόνο εσύ άλλαξες ένα απόγευμα το όνομα στο κουδούνι.
Περνώντας κάτω απ' το μπαλκόνι εκείνης της γειτονιάς, κοιτάζω το παράθυρο και ξανακούω τα σιωπηλά βιαστικά βήματα των περαστικών ξημερώματα. Έγινα κι εγώ έτσι ένα από εκείνα τα βήματα ερήμην μου κι έχασα τώρα το βηματισμό μου.

 

 

 

Mοτοκούζι

Το ήξερα.
Στο Μοτοκούζι, τη στιγμή που λέει ''Θα 'φτανες μαζί μου ως το τέλος του κόσμου...'',
η ερώτηση δεν είναι ταυτόχρονα και κατάφαση;

 

 

 

Το σημάδι

Κοίταξα χαμηλά στο πόδι μου και είδα το σημάδι που έμεινε απ' το καλοκαίρι. Τελειώνει ο Σεπτέμβρης κι αυτό ξέμεινε πάνω στο σώμα μου.
Όπως τα πράγματα της παιδικής ηλικίας, που τα κουβαλάμε μέσα μας χρόνια, μια ζωή, αλλά τα έχουμε ξεχάσει. Βρίσκουμε κάποτε κάτι, μας υπενθυμίζει την αλλοτινή ύπαρξή τους, και συγκινούμαστε στα κρυφά.
Χωρίς να το πούμε σε κανέναν.

 

Αμφιάλη

 

 

 

 

Μεταφυσικό!

Μερικά κείμενα έρχονται και σε βρίσκουν απροετοίμαστο. Σε κάνουν να ταυτιστείς χωρίς καν να πολυσκεφτείς το γιατί. Έτσι είναι και η ποίηση του Ντουρς Γκρυνμπάιν.

Και όπως γίνεται σπάνια, και δεν το ξεχνάς ποτέ, κάποια λόγια φωτίζουν κάτι που βρισκόταν ολόγυρά μας αλλά μες στο σκοτάδι.

 

*

 

Με αφορμή την αναγόρευσή του σε μέλος της Ακαδημίας Γλώσσας και Ποίησης, ο ίδιος δήλωσε για τον εαυτό του και τις επιρροές του:

 

"Μια μέρα, τελείως ξαφνικά και χωρίς τίποτε να το προαναγγέλει, άρχισα να γράφω ποιήματα, όπως κάποιος που στρέφεται προς κάτι γνώριμο και οικείο όταν πια έχει καταλάβει πως οι άλλοι μπορούν να τα βγάλουν πέρα και χωρίς αυτόν.[...] Μια μέρα -δεν το είδα σε όνειρο- φαντάστηκα την κατάστασή μου στο χρόνο σαν αυτή ενός κολυμβητή που κολυμπά και το ρεύμα τον σπρώχνει προς τα πίσω, ένα ρεύμα που έρχεται από το μέλλον."

 

 

AMABO, AMABIS...AMABUNT

 

Περνώντας κάτω απ'τη σκιά

του ψηλού φράχτη ο αέρας ήταν δροσερός

κατάστικτος από μυρωδιές του πρωινού

ανώνυμες ακόμα.

 

Ένας πρώτος καπνός πέρασε μπροστά μου

και τα γαβγίσματα απ'τα περιβόλια

                ήχησαν υπόκωφα

σαν αναχώρηση στρατοπέδου.

 

Λοξέ νομάδα, επιτέλους ξύπνα!

                (Στο στόμα γεύση σίδηρου)... Εκεί

                 που δεν είσαι, εκεί σαρώνει

                 ο άνεμος αυτός

                 τις ξερές στέπες της Βόρειας Περσίας

                               ή υπερσιβηρικά

για λογαριασμό ενός εφήμερου εγώ.

              Μέσα στο παλτό

ένα χαρτί ξεχασμένο από παλιά

             κιτρίνιζε

μ'έναν πίνακα ρημάτων στα λατινικά...

                                                     λιωμένο.

 

ΝΤΟΥΡΣ ΓΚΡΥΝΜΠΑΪΝ, Ο αστρονόμος, μτφ: Θανάσης Λάμπρου, εκδ.Μικρή Άρκτος
 

 

 

 

 



Ιδανικό καλοκαίρι

 

 

 

Carra, Carlo (1881-1966) - 1918 The Oval of Apparition

 

 

Xθες είδα πάλι το καλοκαίρι στον ύπνο μου και φανερώθηκε μ' ένα χρωματιστό μεταλλικό φόρεμα. Μίλησε χωρίς στόμα, περπάτησε χωρίς πόδια.

Μα η ανάσα του μου θύμισε τζιτζίκια πάνω σε δέντρο.

Μόνο τότε πείστηκα ότι δεν ήταν άλλος μεταμφιεσμένος σε εποχή.

 

 



 

 

Κυκλώνες

 

 

Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα

 

αδιάκοπα στριφογυρίζει μέσα μου εκείνος ο κυκλώνας σαν κάτι να θέλει να μου πει

 

χθες το βράδυ

κοίταξα πρώτη φορά ύστερα από χρόνια τους φίλους μου

 

και βρέθηκαν όλα εκεί

να μας κυκλώνουν

 

να μας παίρνουν από τους ώμους και να μας δίνουν κουράγιο

και το καλοκαίρι και η ζέστη και τα παγωμένα ποτήρια που αιωρούνταν γύρω μας και περνούσαν πάνω απ'τα κεφάλια μας.

 

αδιάκοπα στριφογυρίζει μέσα μου εκείνος ο κυκλώνας σαν κάτι να θέλει να μου πει

 

 

Όλα ήταν εκεί μαζί μ'εμάς

 

γιατί μέσα σε τρία δευτερόλεπτα κοιταχτήκαμε όλοι μεταξύ μας

σαν σε συνωμοσία ή σε όνειρο

όπως όταν κάποιος έχει καρφώσει το βλέμμα του πάνω σου, κι όμως εσύ δεν τον βλέπεις αλλά το ξέρεις, το βλέμμα του είναι πάνω σου, έχει φορτωθεί στην πλάτη σου, ή συνήθως κάπου λίγο πιο κάτω απ' το λαιμό σου

 

έτσι κι εμείς

 

μέσα σ' ένα χάσμα του χρόνου    -ββββββββ-    αλλάξαμε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα τον κόσμο.

 

 

αδιάκοπα στριφογυρίζει μέσα μου εκείνος ο κυκλώνας σαν κάτι να θέλει να μου πει

 

Καμιά φορά, έτσι λέω, η αλήθεια βγαίνει μέσα απ'το καβούκι της και είναι πολύ όμορφη.

Δεν είναι όπως την φαντάζονται οι πολλοί, ντροπαλή.

Είναι δική της.

 

αδιάκοπα στριφογυρίζει μέσα μου εκείνος ο κυκλώνας σαν κάτι να θέλει να μου πει

αδιάκοπα στριφογυρίζει μέσα μου εκείνος ο κυκλώνας σαν κάτι να θέλει να μου πει

 

 

 

Άτιτλο

 

 

 

                             ο Σεπτέμβρης είναι όλες οι Κυριακές του χρόνου

                             εναντίον μου.

 

 

 

 

 





paris météo #3

      " (...) Il faut environ une heure au contremaître, assez antipathique par ailleurs, pour réussir à nous faire lever et à nous mettre au travail. Moi, il me charge de laver les ponts au kérosène, tâche qui prend toute la journée sans que j'en vienne à bout. Ce planqué d'Alberto, toujours en cuisine, mange tant qu'il peut, sans se soucier plus que ça d'identifier ce qui lui tombe dans le gosier.

     Dans la soirée, après d'épuisantes parties de canaste, nous regardons la mer immense, pleine de reflets vert clair. Ensemble, appuyés au bastingage, mais très distants l'un de l'autre, chacun volant dans son propre avion vers la stratosphère de ses rêves. Et nous comprénons là que notre vocation est de sillonner indéfiniment les routes et les mers du monde. En restant toujours curieux, en regardant tout ce qui se présente à nos yeux. En flairant tous les coins mais toujours sur la pointe des pieds, sans prendre racine nulle part, ni s'attarder à étudier le substrat de quelque chose : la périphérie nous suffit. Alors que tous les thèmes sentimentaux que peut inspirer la mer alimentent notre conversation, les lumières d'Antofagasta commencent à briller dans le lointain, vers le nord-est. C'est la fin de notre aventure de clandestins, ou pour le moins la fin de cette aventure, car le bateau rentre... à Valparaiso."

 

 

ERNESTO CHE GUEVARA, "Voyage à motocyclette Latinoamericana",

Ed. Mille et Une Nuits, 2001.

 

 

ΥΓ: Το βιβλίο αυτό χαρίστηκε από κάποιον το 2006 σε μία κοπέλα που την έλεγαν Nadine, όπως αναφέρει η χειρόγραφη σημείωση στο 'αυτί' του βιβλίου. Δεν ξέρω ποιος, πώς και γιατί μπορεί να παραδώσει μία τόσο όμροφη έκδοση άθικτη σ' ένα συνοικιακό ενεχυροδανειστήριο και να αρνηθεί με σκληρότητα τόσα ταξίδια.

-Ό,τι χάνουμε, το βρίσκει αλώβητο κάποιος άλλος. Μπορεί γι'αυτό.

 

 



paris météo #2

Ο Chagall λιάζεται επιτέλους ήρεμα κάτω από τις ελιές και βλέπει κόκκινες και μωβ άμαξες φορτωμένες με ιχνηλάτες να τραβάνε βόρεια. Απαλλαγμένοι όλοι από το πένθος. 

Χρωματίζει την ποίηση, τα ανάποδα σώματα της κούρασης, τον πόλεμο και την αντίσταση. 

Το φεγγάρι ΕΙΝΑΙ μπλε.

Οι γυναίκες ΕΙΝΑΙ άσπρες.

Το Vitebsk EINAI το χωριό των ανθρώπων του ονείρου.

Πάνω από τα δέντρα μόνο αντίσταση, ανάσταση, απελευθέρωση.

Το δέρμα φουσκώνει κάτω από τους πίνακές του και το αίμα ΕΙΝΑΙ κίτρινο, κόκκινο, μωβ.

 Marc Chagall, Entre la guerre et la paix

Musée du Louxembourg

                    

Σσσσσ....

 

 

-"Νυστάζω. Σβήσε την τηλεόραση."

-"Σσσσσ, κοιμήσου, την έχουν ρυθμίσει να σβήσει μόνη της."

 

 

ΕΡΤ

 

 

Χαρταετοί ΙΙΙ

Το αδύνατο αγόρι, φορώντας ένα χρυσό σταυρό, ο βιβλιοπώλης, ο ξυλουργός με το ξύλινο πόδι κι ένας απρόσιτος ψευδός ιερέας ήταν οι μόνοι άνθρωποι εκείνο το πρωινό πάνω στο λόφο με τα μωβ κυκλάμινα για να αποχαιρετήσουν τον Εουτζένιο Μάρκο Σαπόνε πριν επιστρέψει στην μεγάλη κοιλιά της ανυπαρξίας. Είχε αγαπηθεί όσο ζούσε, τον είχαν πονέσει, τον είχαν ξυπνήσει ανέμελα λόγια, είχε διαβάσει τα μάτια ανθρώπων γύρω του, του συμπαραστάθηκαν κι όμως η αγάπη δε φτάνει ό, τι κι αν λένε. Είναι ισχυρή, εξουσιαστική, επειδή υπάρχει χωρίς να εμπερικλείει ένα σωρό συναισθήματα που χρειάζονται για να δεθείς με κάποιον, χωρίς το χρόνο, τη μεγαλοσύνη, τη ζήλια, την τύχη, την ευγνωμοσύνη, το χιούμορ, τα παράπονα. Όλα χρειάζονται όσο η αγάπη, αυτή είναι μια καλοσχεδιασμένη γέφυρα, ο πιο σύντομος δρόμος να περάσεις στο προσδοκώμενο. Όταν αργεί μη φοβάσαι, άλλοι δεσμοί φυτρώνουν και ριζώνουν.

Ο αέρας φυσούσε και έπαιρνε τα καπέλα των αντρών, έκανε το λευκό καρφιτσωμένο μαντήλι στο πέτο του μικρού Ακάνσιο να ανεμίσει. Παρέμεναν και οι τέσσερις  ακίνητοι μπροστά σε μία θεόρατη λακκούβα και παρατηρούσαν ασχολίαστα και με αποδοκιμασία το ακατάλληλο σκάψιμό της καθώς το σχήμα της έμοιαζε περισσότερο ρομβώδες παρά ορθογώνιο. Ο Ακάνσιο το βρήκε αστείο. Σ’ εκείνο το μέρος, ξάγναντα στην πολιτεία από κάτω τους, ανάμεσα σε γκρίζες τριχωτές πέτρες ανάσκελα στον ξεπλυμένο ουρανό θ’ αποκοιμιόταν τώρα ο Εουτζένιο. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι, κι όσοι δεν παρευρίσκονταν, για το μέρος που είχαν διαλέξει γι’ αυτόν. Το δίχως άλλο του είχαν αναγνωρίσει την ελευθερία του. «Γλίτωσε» σκέφτηκε ο ξυλουργός, «Έχασα έναν ακριβό πελάτη, δε βαριέσαι» ο βιβλιοπώλης. Το αγόρι, παρακολούθησε με προσήλωση και κατάνυξη την τελετή, μιμήθηκε αρκετές φορές στη διάρκειά της τη στάση και τις κινήσεις των υπόλοιπων, ανοιγόκλεισε το στόμα του μιμούμενος τον ιερέα, οι φλέβες χτύπησαν καθώς ένωνε τα δάχτυλά του,  βαρέθηκε και έστρεψε το μάγουλό του στην πλευρά του ανέμου. Το χτύπησε ο αέρας, συνήλθε, και δάκρυσε άθελά του, «δεν καταλαβαίνω» είπε στον εαυτό του. Οι τρεις άντρες ψιθύρισαν καλοσυνάτα λόγια αναμεταξύ τους για να υπενθυμίσει ο ένας στον άλλο πόσο ζωντανοί είναι κι η συνειδητότητα ετούτη της ύπαρξης τούς κατέστησε αλληλέγγυους, μίλησαν για τις δουλειές τους, γέλασαν σεμνά, έξυσαν τα γένια τους και τα χείλη τους είχαν γίνει τώρα τραβηγμένα και άχρωμα, τα αυτιά, τα ρουθούνια και οι σόλες των παπουτσιών τους γέμισαν χώματα. Ένας τους έπιασε το αγόρι από το χέρι και κατηφόρισαν ακολουθώντας το παλιό μονοπάτι για να φτάσουν κάτω όσο γινόταν πιο γρήγορα.

Κατεβαίνοντας, ανοιγόταν μία πολιτεία περιτριγυρισμένη από στάχυα και γαλανά παρτέρια από φτερά στο συναξάρι των κατοίκων της, με δύο γαλάζιους τρούλους να προεξέχουν για να θυμίζουν άφταστες απόπειρες, για να ψαρέψουν τα μάτια σταυρό. Ένα νεαρό γαϊδούρι, με μία λευκή ρίγα πάνω στη γκρίζα πλάτη του τούς κοιτούσε από το λόφο και απομακρύνθηκε μετά από λίγο. Είχε μείνει μόνο ο αέρας και το σφύριγμά του, σήκωσε λίγο χώμα, το έριξε και κατηφόρισε στη βουβή πόλη.

paris météo #1

"Αυτό το ποδήλατο φάντασμα είναι στη μνήμη της νεαρής ποδηλάτισσας που σκοτώθηκε την Πέμπτη 31 Ιανουαρίου."

metro Breguet - Sabin

Άντε εξοστρακίσου ρε

 

Εξοστρακισμός, απειλή, συγκοινωνίες, ειρηνικά, επέμβαση, παρεισφρύουν, εισχωρούν, ταυτίζουν, κουκουλοφόρι, κάμερες, απεργία, επεισόδια, ταραχές, κατέστρεψαν, πολίτες, δικαιώματα, κανάλια, εικόνες, διαμαρτυρίες, υποστηρίζουν, φαίνεται, καταγράψαμε, παρακώλυση, πυρήνας, ομάδες, θα ακολουθήσει, υπόπτων, ανησυχία, διάγγελμα, μειοψηφία, βία, καταδικάζουμε, διατάραξη, εκλεγμένοι, λαός, σεβασμός, θεμελιώδη, κρίσιμες στιγμές, διακύβευση, όποιοι νομίζουν ότι μπορούν, ΣΥΡΙΖΑ, τακτικές, τηλεθεατές, κριτήριο του κόσμου, ψηφοφόροι, χαράτσια, επιβολή, διάσωση, σπρεντς, τοκοφόρα, χρηματιστιριακές αγορές, City, Κύπρος, καταθέσεις, σηκώνουν, απρόσμενα, σοκ, ανταποκριτής μας, η σύνδεση διακόπηκε, Συρία, κεμαλιστές, ισλαμιστές, σηίτες, βορειοδυτικό κομμάτι, κεντρική, παράκτια, ζώνη, υποθαλλάσια περιοχή, νοτίως, της μεσογείου, περιφερειακές χώρες, βίλλα, γύρω κάτοικοι, περαστικοί, αυτόπτες, εξαγγελίες, κοινοβούλιο, αντιπρόσωποι, δημοκρατία, περικοπές, κεκτημένων, ανακοινώσεις, επίκαιρη ερώτηση, ταμεία, διάσημοι οφειλέτες, λίστα, στικάκι, χαρτοφύλακας, γραφείο, δεν ξέρω, δεν πρόλαβα να το διαβάσω, παραπομπή, παραιτήσεις, γαργάρα, ανακατατάξεις, πρόωρες, ανασχηματισμός, γειτονική, σενάρια, πραξικόπημα, επανέλαβε, συστάσεις, συντάξεις, Σύνταγμα, διάταγμα, κάταγμα, φασιστικές, φάντασμα, Αργεντινή, πετρέλαια, σύγκριση, από που κι ως που, συμπαράσταση, αλληλεγγύη, δημοψήφισμα, πρωτοσέλιδο, με μεγάλα γράμματα, το γύρο του διαδικτύου, στο λογαριασμό του στο τουίτερ, ιδιώνυμο, επαναδιαπραγμάτευση, απουσιάζει, χαμός στη βουλή, κρίση, πολιτική οικονομία, έγκριτος οικονομολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου, Αυστραλία, ταξιτζήδες, αύξηση του τουρισμού προβλέπουν, νέες κρατήσεις,  Δουβλίνο ΙΙ, Αιγαίο, ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης, δεν έιδα δεν ξέρω δεν απαντώ ποια είναι η γνώμη σας, ουρές στα ταμεία, επίδομα αναπηρίας,... στο συν άπειρο.

 

Τα ΜΜΕ ξέρουν τα πάντα. ΕΜΕΙΣ ΝΙΩΘΟΥΜΕ.

Προς λιποτάκτες και άλλα συναφή επαγγέλματα

Έγινες κι εσύ σαν όλους τους άλλους; Από πότε; Εγώ γιατί δεν το έμαθα στην ώρα του; Όχι πως θα μπορούσα να σε σώσω, να σε μεταπείσω. Αλλά δε θα το άφηνα να περάσει έτσι. Πέρασες από την άλλη πλευρά χωρίς να πεις κουβέντα. Αλλά έτσι γίνονται αυτά,  για να μη χρειαστεί μια μέρα να απολογηθείς. Ότι άφησες τους συμμάχους σου μαλάκες. Ότι μείναμε με έναν λιγότερο. Κράτα τα λεφτά σου, την αποψάρα σου και το αίμα ανάμεσα στα χέρια σου για να θυμάσαι ποιος δεν είσαι πια. Κράτα τα όλα. Θα σου δώσω κι άλλα, χωρίς να ζητήσεις. Θα σου δώσω όλα τα λόγια μας κι αυτά που υπονόησα, για να εδραιωθείς έτσι όπως διάλεξες να μας κοιτάς από μακρυά σα να γίναμε όλοι μια φωτογραφία ή ένα ασπρόμαυρο σκίτσο στην εφημερίδα που αγοράζεις από συνήθεια, για να μην ξεχνιέσαι. Κάθε φορά που με προσπερνάς, να θυμάσαι να σκουπίζεις το αίμα απ'τα παππούτσια σου μετά.   Τώρα που είναι ή ΟΛΑ ή ΤΙΠΟΤΑ, εσύ διάλεξες τη λογική.

 

http://youtu.be/roccYFIcYUs

 

occupy gezi

Πηγή: http://occupygezipics.tumblr.com/

(Mal)entendu

 

Κάθε μέρα

 

 

 

που σταματώ να προσάπτω κάτι στον κόσμο

κλείνομαι

 

μέσα μου.

 

Και το αντίστροφο.

 

 

*nicklu.com

 

Κάνουμε κύκλους μέσα στη νύχτα και η φωτιά μας καταβροχθίζει

 

"Εκεί αποκτήσαμε τη σκληρότητα που μας συνόδευε σ' όλες τις μέρες της ζωής μας και που επέτρεψε σε πολλούς από μας να είμαστε ελαφρά τη καρδία σε πόλεμο μ' ολόκληρη τη γη. Κι όσο για μένα ειδικά, υποθέτω ότι εξαιτίας των περιστάσεων εκείνης της εποχής

έζησα φυσικότατα την αλληλουχία τόσων βιαιοτήτων και τόσων ρήξεων, όπου τόσοι άνθρωποι έστησαν τόση κακομεταχείριση· κι όλ' αυτά τα χρόνια τα πέρασα, ας πούμε, κρατώντας πάντοτε μαχαίρι."

 http://classwar.espiv.net/wp-content/uploads/2011/06/classwar.DebordGuy-InGirumImusNocteEtConsumimurIgni.pdf


 

Άτιτλο

 

πάλι το γνωστό πρόβλημα με τα υδραυλικά

πάλι πρέπει να φύγω 5 μέρες απ'το σπίτι

θα έρθουν να ξηλώσουν τη ντουζιέρα....

είναι του κτηρίου το πρόβλημα τελικά,μετά από τόσες πληρωμένες επισκέψεις οι υδραυλικοί τη βρήκανε τη λύση

 

Κι η θυρωρός πάλι τα ίδια, πάλι δεν έλαβε κανένα δέμα για μένα, και σ'όλες τις αποδείξεις παραλαβής εμφανίζεται η υπογραφή της.

 

Το ζήτημα είναι να μη σε πείσει όποιος καραδοκεί να φάει από τη σάρκα σου ν'αλλάξεις χαρακτήρα.

 

 

 

Άτιτλο

γιατί κάθε φορά που σπάς τα μούτρα σου πέφτοντας πάνω σε κάποιο τοίχο

επιστρέφεις για να σε κοιτάξω;

 

κι εγώ βαρέθηκα τους τοίχους, θέλω να μάθω να τους σκαρφαλώνω.

 

 

 

Άτιτλο

                

                              Είπες, είπες, 
είπες

                                                                          
                                                      Είπες

  Είπες                                                   
                     ................ Είπες απόψε,

είπες, 

Είπες κι άλλα,


κι άλλα, κι άλλα,



   θα βουτήξω στο πρώτο ποτάμι που θα πέσει απόψε πάνω μου 
   και θα κυλήσω μέσα του μόνο μια φορά. 

Άλλοθι

 

Περί του ποιος είναι ή δεν είναι ρατσιστής, ξενοφοβικός, φασίστας ή ανθρωπιστής πολύς λόγος γίνεται τελευταία, τα social media οργιάζουν, βγάζουν νύχια και κατασπαράζουν.. Με αφορμή την τελευταία 'δήλωση' της Κικής Δημουλά, παρέλασαν μπροστά από τις ηλεκτρονικές μας οθόνες όλων των ειδών οι χαρακτηρισμοί σχετικά με το ποιόν, τις βαθύτερες σκέψεις και προθέσεις της ποιήτριας, την ποιότητα του έργου της ακόμα και το δικαίωμά της να εκφράζει άποψη στην ηλικία της.

Ποια δήλωση όμως; Αυτή που έκανε ή που δεν έκανε ;

Απάντηση: Αυτή που φέρεται να έκανε και την οποία αξιολογεί ο καθένας όπου, όποτε και όπως θέλει βασιζόμενος στη μαρτυρία ενός αυτήκοου μάρτυρα, της δημοσιογράφου Άννας Δαμιανίδη, η οποία - παρά την πολύχρονη εμπειρία της στο χώρο των μήντια - επιστράτευσε ένα μέσο που κάθε άλλο παρά δεοντολογικά αξιόπιστο δεν είναι στη δημοσιογραφία: την αποσπασματική μεταφορά κάποιων λεχθέντων. Επέτρεψε έτσι εν αγνοία της ή μη να γίνει ένας άνθρωπος βορά στα θηρία, εξ αιτίας μίας κουβέντας που ειπώθηκε μεταξύ πολλών άλλων όταν τα μικρόφωνα ήταν κλειστά..

 

Είναι καιροί κοφτεροί και το ξυράφι από τις κουβέντες μας αρκεί για να πάρει σβάρνα και να κηλιδώσει ιδεολογίες μέσα στην εικονική πραγματικότητα των μμε.  Λες και το μεταναστευτικό είναι ζήτημα κομματικό και όχι πολιτικό.. Πολιτικό σημαίνει ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ. Και δε μπορεί κανένας να αμφισβητήσει την ευθύνη-σιωπή της κοινοβουλευτικής αριστεράς απέναντι στις πολιτικές της δεκαετίας του '90 και του 2000 όταν με την υπογραφή του Δουβλίνου ΙΙ, το αυγό του φιδιού που εκκολάπτονταν εδώ και χρόνια άρχισε να σηκώνει κεφάλι στις γειτονιές για να φτάσει σήμερα να χαρακώνει πρόσωπα και να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Όχι, η αριστερά δεν είναι συμμέτοχος σε αυτά τα εγκλήματα που έχουν συνυπογράψει οι κυβερνήσεις των 3 προηγούμενων δεκαετιών. Αλλά οι κοινοβουλευτικοί της εκπρόσωποι τόσα χρόνια σιώπησαν. Και μαζί τους σιώπησε και μία μεγάλη μερίδα κόσμου που δεν είναι ξενοφοβικός αλλά έμαθε και συνήθισε να φοβάται να μιλήσει, να μην ξέρει τί σημαίνει Δουβλίνο ΙΙ, να ξεχνάει πόσοι Έλληνες μετανάστευσαν τον πρηγούμενο αιώνα, ξεριζώθηκαν και ρίζωσαν αλλού.. 

φωτογραφία κινηματογράφου Μετροπόλ-Κυψέλη/ από το blog του NIKOΥ THEODOSIOU

Ο ρόλος των μμε είναι σύμφυτος με την εξουσία τους να αναπαράγουν και να αναπαριστούν μηνύματα, να δίνουν αξία σε μία πληροφορία από το γεγονός και μόνο ότι την 'εκθέτουν' ελεύθερα απέναντι σε κάθε περαστικό αναγνώστη. Κι η πληροφορία αυτή είναι πολύ ακριβή, ιδιαίτερα όταν φέρεται από το στόμα ή την πένα ενός αξιόπιστου δημοσιογράφου με μερίδιο στο δημόσιο λόγο και φωνή στα έντυπα ευρείας κυκλοφορίας. Κι έτσι, λίγο - λίγο, πίσω απ' το κέλυφος, όλα τα υπόλοιπα παραμένουν κούφια, λιγότερο γοητευτικά. Εγκαταλειμμένα όπως οι παλιοί συνοικιακοί κινηματογράφοι στο κέντρο της πόλης, φαντάσματα. 

Το γεγονός και μόνο ότι η Δημουλά προέβη σε μία ανεπίσημη δήλωση "την καθιστά αυτομάτως υπαίτια και υπεύθυνη, θα 'πρεπε σύμφωνα με τον άγραφο και προκρούστειο νόμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής ενημέρωσης να πρόσεχε περισσότερο τί λέει, πώς το λέει και γιατί το λέει... Επειδή είναι πνευματικός άνθρωπος, δημόσιο πρόσωπο", θα σπεύσουν πολλοί να επισημάνουν, "και μπορεί μια μέρα να θαφτεί δημοσία δαπάνη", θα συμπληρώσουν άλλοι... Αυτή που κάποτε έγραψε

 

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα

 

σήμερα είναι υπόλογη στο δημόσιο αίσθημα για όσα 'θα έπρεπε να είχε πει αλλά δεν είπε' και έτσι δε μας εφησύχασε με λόγια όπως πολλοί βρίσκουν σήμερα την ευκαιρία να κάνουν, ότι ακόμα ένας σπουδαίος άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών είναι στο πλευρό μας ενάντια στο ρατσισμό. Λες και η Δημουλά ως υπεράνθρωπος έπρεπε μόνη αυτή να υπερβεί το μικρόκοσμό της και το μικρόκοσμο του καθένα μας και να αρθρώσει πολιτικό λόγο για όλους μας.

 

Από πότε οι 'πνευματικοί' έχουν μεγαλύτερη ευθύνη από εμάς τους υπόλοιπους, τους 'μη πνευματικούς'; αυτό άραγε ποιος θα το απαντήσει.. Ποιος είπε ότι έχουν ευθύνη να φωτίζουν εμάς τις ανήμπορες μάζες και να μας βγάζουν από τα σκοτάδια μας; 

Απάντηση: Τα μμε. Αλλιώς πώς θα πιστέψουμε ότι είμαστε ανήμποροι;

 

Αυτή η ευθύνη των 'πνευματικών' ανθρώπων του τόπου δεν είναι παρά ηθική και τίποτα παραπάνω. Το οφείλουν στον εαυτό τους και στους συνανθρώπους τους όσο το οφείλει και καθένας από μας στον εαυτό του και στους άλλους. 

Τα μμε, αναπαράγοντας τις κατηγορίες εναντίον της Δημουλά που τη θέλουν περισσότερο δεξιά από αριστερή, περισσότερο κάτι από κάτι άλλο, καταφέρνουν τελικά να πείσουν ότι οι απόψεις για τέτοια θέματα εξαρτώνται ' από ποια κομματική σκοπιά το βλέπεις το πράγμα...'.

Κι αν όλοι αυτοί που τώρα τρέχουν να κατασπαράξουν τη Δημουλά είχαν αφιερώσει έστω και μία αράδα στο παρελθόν για το έργο και την ποίησή της, θα είχαν μάλλον διαβλέψει μέσα στην τελευταία αχτίδες ουμανισμού τις οποίες προσφέρει απλόχερα η δημιουργός τους στον αναγνώστη.

 

Μοιραία έγινε και η σύνδεση λοιπόν ανάμεσα στο περιεχόμενο της ποίησής της και στο δικαίωμά της να εκφέρει άποψη για ζητήματα πολιτικά. Γιατί το μεταναστευτικό, με όλες τις συνέπειές του, είναι ζήτημα πολιτικό, με την ευρεία του όρου έννοια. Πολιτικό και ταξικό και όχι απλά ανθρωπιστικό, όπως πολλοί τείνουν να το αντιμετωπίζουν στην προσπάθειά τους να αποπολιτικοποιήσουν τα μεγάλα ζητήματα της εποχής και του αιώνα μας.

" Από πότε η Δημουλά σταμάτησε να ασχολείται με τον έρωτα και με την απουσία;", θα πουν...

Για τη σχέση των 'πνευματικών' με την εξουσία πολλές θεωρίες έχουν γραφτεί και άλλες τόσες επαληθεύτηκαν. Και είναι αλήθεια πως απ' τη στιγμή που γίνεσαι κομμάτι της δημόσιας σφαίρας και της εξουσίας της, μοιραία είσαι στην πλευρά των ισχυρών ακόμα κι όταν δεν τάσσεσαι μαζί τους.  Μα τότε αυτό που θα 'πρεπε να μας ενοχλεί δεν είναι μόνο ο λόγος των ισχυρών,αυτός είναι μόνο μια μορφή έκφρασης των πρακτικών τους.

Η ευθύνη της κοινοβουλευτικής αριστεράς είναι εν προκειμένω τεράστια. Απλουστεύτηκε και διαδόθηκε σήμερα η αντίληψη, έγινε πεποίθηση και στάση ζωής, κανονικό λάιφσταϊλ δηλαδή, ότι οι δεξιοί μισούν τη διαφορετικότητα, οι αριστεροί την επιδιώκουν. Λες και η θεώρηση των πολιτικών ζητημάτων είναι στενά κομματική. Αγάπη, τρυφερότητα, επιδίωξη της διαφορετικότητας σημαίνει και μαχητικότητα προς υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πιο αδύναμων, εν προκειμένω ΚΑΙ των μεταναστών. Από μόνη της η λεκτική υποστήριξη ή ο εξοστρακισμός για όσους λεκτικά ίσως διαφωνούν με τα πιστεύω της αριστεράς δεν εξυπηρετεί παρά μία (σημειολογική) προώθηση κομματικών απόψεων που τίποτα δεν προσφέρει στην επίλυση του ζητήματος.

 

Σήμερα που έχει απενεχοποιηθεί η κοινοβουλευτική αριστερά και γίνονται παντιέρα οι αξίες της σε σημειολογικά μόνο πλαίσια, οφείλει ο καθένας μας να διαλέξει 'ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ Θ'ΑΦΗΣΕΙ'. Ή με τον αδύναμο, ή με το δυνατό. Μέσα στους αδύναμους είναι οι μετανάστες, είναι οι άνεργοι μετανάστες, είναι οι άνεργοι μη-μετανάστες, είναι όλοι οι άνεργοι, είναι οι κοινωνικά εξαθλιωμένοι, οι πιο φτωχοί, οι πολιτικοί αντιφρονούντες, οι νέοι, οι κρατούμενοι, οι γυναίκες, οι πιτσιρικάδες που δε θέλουν να ζήσουν σ'ένα κόσμο εξουσιασμού, με λίγα λόγια οι 'διαφορετικοί', όσοι αποκλίνουν από τα καλούπια ανθρώπων που παρέλασαν για χρόνια μέσα στις πρώην διαφημιστικές εκστρατείες που πλήρωναν τα κανάλια των άλλων... 

Κι ο άνθρωπος που θεωρείται 'πνευματικός' (...τι ανόητος, κακόμοιρος και μειωτικός τίτλος) οφείλει κι αυτός όπως όλοι μας να διαλέξει το στρατόπεδό του, ή με τους νικημένους ή με τους νικητές. Όχι στα λόγια όμως, όπως αρκείται ένα μεγάλο κομμάτι των απενοχοποιημένων σήμερα 'αριστερών' δημοσιογράφων, ψηφοφόρων, πολιτικών, ούτε στην εικόνα, ούτε στο κέλυφος, αλλά στο ΜΕΣΑ, που θα ανθίσει και θα γίνει καθημερινότητα, ΣΥΝαίσθημα και ΣΥΝδιΑΛΛΑΓΗ.

 

 

 

 

 

 

 

(ΥΓ: Το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες όλα τα μέσα ασχολούνται με τα 'ρατσιστικά ή μη' σχόλια της Κ.Δ. επέτρεψε και πάλι να αποσιωπηθεί πολύ έντεχνα το ότι τα ίδια μέσα καθόλου δεν ασχολούνται με τον ίδιο ζήλο για να αναδείξουν και να κατονομάσουν ποιοι κρύβονται πίσω από τις δολοφονικές επιθέσεις μεταναστών. Οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα είναι εκούσια και ηθελημένη....) 

 

 

Φοβᾶμαι...

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Νοέμβρης 1983
Μανόλης Αναγνωστάκης 

Deconstruction theory

              Αν η σιωπή είναι στ'αλήθεια διαδραστική, τότε σημαίνει πως όλα τα αδέσποτα πλάσματα του δρόμου, λίγο ή πολύ, μας έχουν απαντήσει, η σιωπή τους τρέχει ηλεκτροφόρα μέσα στον αέρα της πόλης. Είναι σφαίρα με ατσάλινες λεπίδες, όπως στα καρτούν.

Guy Debord

    

Άφησα το χρόνο να γλιστρήσει. Έχασα ό,τι θα έπρεπε να είχα υπερασπιστεί.

Ο αγαπημένος μας συγγραφέας

                 

                                       

       Το μεγάλο σώμα σου σα μεγάλο φεγγάρι πιάστηκε ανάμεσα στο σεντόνι και τα χέρια μου κι αποκοιμήθηκε η επιθυμία όταν εγώ δεν κοίταζα, ξεγλίστρησε κι άσπρισαν τα μαλλιά της τόσο  που ήταν πια αδύνατο να την αναγνωρίσω, αφού ούτε εσύ με κοίταζες στα μάτια. Σηκώθηκα, βρήκα κρυμμένα κάτι παλιά μου κλάμματα, τα έβαλα στην τσέπη μου και τράβηξα προς τη μεριά της ψηλής άσπρης πόρτας που έβγαζε στον κήπο.

 

 Η άκρη του ματιού μου γατζώθηκε σε μια άσημη βιογραφία, μου την έκανες δώρο χάρη σε μια ξαφνική γενναιοδωρία όπως αυτή που καταλαμβάνει καμιά φορά τους κλέφτες, κάτι σαν ενοχή ή σαν αμάρτημα.

 Βρήκα άνετο πρόσχημα ότι δε χώραγε στις τσέπες μου και την εγκατέλειψα, εκεί, να συντροφεύει την επιθυμία σου για να αποκοιμιέται ήσυχη πια μαζί σου.