paris météo #5

Terres arbitraires et illumination(s)

του Ahmed Madani

9 νέοι άντρες, μετανάστες και κάτοικοι των παρισινών προαστίων, αποφασίζουν να δείξουν τα πρόσωπά τους στον κόσμο, να καταθέσουν ό,τι θυμούνται απ' τη ζωή και τις διηγήσεις των προγόνων τους. Πρόσωπα που τα συναντάς κάθε μέρα, έχουν συνηθίσει να τα προσπερνάς ή να τα καταφρονείς. Δεν τα παρατηρείς ποτέ όταν γελάνε, όταν παίζουν, όταν είναι χαρούμενα.

Οι περισσότεροι προσλαμβάνονται στη Γαλλία από πολυεθνικές και τράπεζες ως προσωπικό ασφαλείας:

'Είμαστε εδώ για να σας προστατέψουμε από εμάς τους ίδιους'

μας λένε.

Όταν ο άγγελος έρχεται να πάρει τον έναν απ'αυτούς, του ζητάει να θυμηθεί, να μην παραλείψει τίποτα.

Χορεύουν, ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής, παίζουν μουσική και εκμυστηρεύονται όσα τους πονάνε, τις Γαλλίδες που συνήθως τους προσπερνούν επειδή είναι άραβες και τις μνήμες του πολέμου της Αλγερίας. Μιλούν για την καινούρια πατρίδα, εκεί που προσφέρουν την εργασία και την καρδιά τους, την πατρίδα που υιοθέτησαν, εκεί που πληρώνουν φόρους και προσπαθούν να γίνουν ένα με τον κόσμο της κι όχι απλώς ν' αποκτήσουν μία θέση μέσα σ'αυτόν.

Ανεβαίνουν στη σκηνή χωρίς να έχουν παίξει ποτέ πριν θέατρο. Μυούνται στο παιχνίδι, απευθύνονται σ'εμάς όπως θα μιλούσαν σε μια γυναίκα, όπως μέσα σε όνειρο. Μιλάνε για όσα τους χωρίζουν απ' τους 'υπόλοιπους', τους 'κανονικούς', τους μη ξένους, τους μη διαφορετικούς, όσους κατά τύχη γεννήθηκαν στη Γαλλία από Γάλλους γονείς. Μας εμπιστεύονται. Μας δίνουν το χέρι.

Γιορτάζουν το ραμαζάνι, εξεγείρονται, επαναστατούν, ονειρεύονται, κι όλα στο τέλος θυμίζουν εκείνη την τελευταία φράση στο La Haine, το Παρίσι είναι σα μια χύτρα που βράζει, μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά. Ακούς το τικ τακ...;

 

 

15-20 octobre 2013, Maison des métallos - Paris.