paris météo #6

Οι φίλοι έφυγαν.
Όλοι οι φίλοι, όλου του κόσμου, έφυγαν. Ένας-ένας, σιγά-σιγά, πατώντας στις μύτες των ποδιών.
Έφυγαν και άφησαν πίσω σεντόνια που κυματίζουν, μαντήλια, άσπρα πανιά που φουσκώνουν με τον αέρα. Όλα θυμίζουν φυγή.
Τώρα στην έρημο η μη-κίνηση, η μη-συγκίνηση. Που και που, κόκκοι άμμου μετακινούνται, περαστικά γέλια του παρελθόντος φτάνουν στ'αυτιά μου, ευτυχώς στις αναμνήσεις αρέσει να ταξιδεύουν, από το ένα μυαλό στο άλλο. Όταν έρχεται η σειρά μου,
και περνάνε κι από τον δικό μου νου,
υψώνω μικρές σημαιούλες για κάθε μία απ'αυτές για να τις ευχαριστήσω.

Όλοι μείναμε χωρίς φίλους κρατώντας λευκά σημαιάκια και κοιτάζοντας πανιά πλοίων να πηγαινοέρχονται πέρα απ'την έρημο. Η έρημος των πλοίων, των τράνζιτ, των χαμένων ανταποκρίσεων, των άχρηστων νεώριων, όλη η έρημος είναι μέσα στο σώμα μου.
Είμαι ο αρχιτέκτονάς της.

Διευθύνω την τροχιά των πτήσεων και τα ωράρια του απόπλου των ξεστρατημένων πλοίων. 
Εκδίδω σημαίες, καταχωρίζω ονόματα και σημειώνω προσεκτικά, σ'όλα τα μάτια, την έδρα και τον προορισμό που θα χαθεί.

Στην έρημο φυτρώνουν μόνο λεπτές κεραίες που πιάνουν τηλεπαθητικά σήματα μορς. Ξαφνιάζουν τον άνεμο και τσαλαπατούν τους ανεμοδείκτες κάνοντας την άπνοια άπιαστη κι αόρατη.
Στην έρημο βλέπεις μόνο λευκές σημαίες. Τίποτε άλλο. Λευκές. Κι ύστερα από λίγο ξεχνάς και τις σημαίες.

Το τίποτα παραπέμπει στο τίποτα. Θα πάρω το πλοίο των 5:17 που δεν έχει φωτοβολίδες. Σαν φίλη, οφείλω κι εγώ να φύγω. Να φυτέψω κάπου τη σημαία μου, στην έρημο η μνήμη έχει σημασία όχι η πραγματικότητα. Όμως η έρημος είναι πραγματική. Κι όταν δεν φαίνονται πλοία, εσύ είσαι ο ψεύτης.

 

Όχι κι ο Lou Reed ρε γαμώτο.

 

paris météo #5

Terres arbitraires et illumination(s)

του Ahmed Madani

9 νέοι άντρες, μετανάστες και κάτοικοι των παρισινών προαστίων, αποφασίζουν να δείξουν τα πρόσωπά τους στον κόσμο, να καταθέσουν ό,τι θυμούνται απ' τη ζωή και τις διηγήσεις των προγόνων τους. Πρόσωπα που τα συναντάς κάθε μέρα, έχουν συνηθίσει να τα προσπερνάς ή να τα καταφρονείς. Δεν τα παρατηρείς ποτέ όταν γελάνε, όταν παίζουν, όταν είναι χαρούμενα.

Οι περισσότεροι προσλαμβάνονται στη Γαλλία από πολυεθνικές και τράπεζες ως προσωπικό ασφαλείας:

'Είμαστε εδώ για να σας προστατέψουμε από εμάς τους ίδιους'

μας λένε.

Όταν ο άγγελος έρχεται να πάρει τον έναν απ'αυτούς, του ζητάει να θυμηθεί, να μην παραλείψει τίποτα.

Χορεύουν, ξετυλίγουν το κουβάρι της ζωής, παίζουν μουσική και εκμυστηρεύονται όσα τους πονάνε, τις Γαλλίδες που συνήθως τους προσπερνούν επειδή είναι άραβες και τις μνήμες του πολέμου της Αλγερίας. Μιλούν για την καινούρια πατρίδα, εκεί που προσφέρουν την εργασία και την καρδιά τους, την πατρίδα που υιοθέτησαν, εκεί που πληρώνουν φόρους και προσπαθούν να γίνουν ένα με τον κόσμο της κι όχι απλώς ν' αποκτήσουν μία θέση μέσα σ'αυτόν.

Ανεβαίνουν στη σκηνή χωρίς να έχουν παίξει ποτέ πριν θέατρο. Μυούνται στο παιχνίδι, απευθύνονται σ'εμάς όπως θα μιλούσαν σε μια γυναίκα, όπως μέσα σε όνειρο. Μιλάνε για όσα τους χωρίζουν απ' τους 'υπόλοιπους', τους 'κανονικούς', τους μη ξένους, τους μη διαφορετικούς, όσους κατά τύχη γεννήθηκαν στη Γαλλία από Γάλλους γονείς. Μας εμπιστεύονται. Μας δίνουν το χέρι.

Γιορτάζουν το ραμαζάνι, εξεγείρονται, επαναστατούν, ονειρεύονται, κι όλα στο τέλος θυμίζουν εκείνη την τελευταία φράση στο La Haine, το Παρίσι είναι σα μια χύτρα που βράζει, μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά. Ακούς το τικ τακ...;

 

 

15-20 octobre 2013, Maison des métallos - Paris.

 

Ζάλισέ με κι άλλο για να με πείσεις ότι είμαι ανθρωπάκι

 

''στον χώρο των ΑΕΙ κυριαρχεί η αδυσώπητη ισοπέδωση που περιγράφει ο Κερτ Βόνεγκατ στο βιβλίο του “Harrison Bergeron”: ασκείται πίεση προκειμένου να μη διαπρέπει κανείς – η ικανότητα, το ταλέντο, η αριστεία στιγματίζονται. ''

 

Σώτη Τριανταφύλλου

 

Αυτά θέλω να γράφουν πάνω στον τάφο μου/ Ω μεγάλη εσύ Σώτη/ με το πλατινέ μαλλί σου/ δώσε μου φως δώσε μου φως δώσε μου φως

 

 

ΥΓ:

 

                                

 

 

 

 

 

Πάνω απ'όλα ταπεινότητα

Πες μου κι άλλα λιγώνομαι Ω εσύ σχισμή φωτός μέσα στην όαση των ηλιθίων/ μονόφθαλμη ανάμεσα σε τυφλούς/ τα λόγια σου με ταξιδεύουν στο ανυπόστατο/ οι σλόου μόσιον συσπάσεις του προσώπου σου κατακεραυνώνουν την ύστατη χαμερπή μου εξουθένωση/ όσα κι αν έχω δανεικά πια δε σου δίνω να κάνεις βόλτες με το Μάτζικ Μπας/ είναι μοιραία θέληση που γλίτωσες απ' τις 7 πληγές του Φαραώ/ επιβίωσες για μας Σώτη/ για να μας βγάλεις απ' τ' αδιέξοδα του νου/ ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε στο τρεμούλιασμα της κουαφούρ σου ωχριά/ Κι όμως/ εσύ/ έζησες/ πήγαινε κόντρα στο κατεστημένο με το πλατινέ μαλλί σου/ σπάσε όλα τα στερεότυπα/ και χάρισε μου Σώτη λίγη απ'την προσωπική δική σου επανάσταση....

Καταδικάζω το πλατινέ μαλλί απ'όπου κι αν προέρχεται



 

Επετειακό

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γιορτάζω τον καινούριο μου εαυτό.
Μου τον χάρισες. Τον προσδιόρισες και ξεφλούδισες ανέμελα από πάνω μου όλες τις ματαιότητες.
Εκείνον που ξεσκεπάστηκε όταν ένα πρωτόγνωρο πρόσωπο με χλωμά αληθινά μάτια μου έδωσε λίγο χώρο στο διάστημα που καταλαμβάνει ανάμεσα σε μία αναγκαιότητα και σε μία ουτοπία. Λίγο χώρο ανάμεσα σε δύο προσπεράσματα, μία απώλεια και μία αντάμωση.

Είμαι ακόμα σε αυτόν το χώρο, τον έχω φυλάξει ευβλαβικά, παρεμποδίζοντας όσους προσπάθησαν να βάλουν μία σήμανση, μία ταμπέλα για να τον οριοθετήσουν. Μπαινοβγαίνω ανενόχλητα και δεν έχω αλλάξει ποτέ το σύνθημα.

Μόνο εσύ άλλαξες ένα απόγευμα το όνομα στο κουδούνι.
Περνώντας κάτω απ' το μπαλκόνι εκείνης της γειτονιάς, κοιτάζω το παράθυρο και ξανακούω τα σιωπηλά βιαστικά βήματα των περαστικών ξημερώματα. Έγινα κι εγώ έτσι ένα από εκείνα τα βήματα ερήμην μου κι έχασα τώρα το βηματισμό μου.