Οι φίλοι έφυγαν.
Όλοι οι φίλοι, όλου του κόσμου, έφυγαν. Ένας-ένας, σιγά-σιγά, πατώντας στις μύτες των ποδιών.
Έφυγαν και άφησαν πίσω σεντόνια που κυματίζουν, μαντήλια, άσπρα πανιά που φουσκώνουν με τον αέρα. Όλα θυμίζουν φυγή.
Τώρα στην έρημο η μη-κίνηση, η μη-συγκίνηση. Που και που, κόκκοι άμμου μετακινούνται, περαστικά γέλια του παρελθόντος φτάνουν στ'αυτιά μου, ευτυχώς στις αναμνήσεις αρέσει να ταξιδεύουν, από το ένα μυαλό στο άλλο. Όταν έρχεται η σειρά μου,
και περνάνε κι από τον δικό μου νου,
υψώνω μικρές σημαιούλες για κάθε μία απ'αυτές για να τις ευχαριστήσω.
Όλοι μείναμε χωρίς φίλους κρατώντας λευκά σημαιάκια και κοιτάζοντας πανιά πλοίων να πηγαινοέρχονται πέρα απ'την έρημο. Η έρημος των πλοίων, των τράνζιτ, των χαμένων ανταποκρίσεων, των άχρηστων νεώριων, όλη η έρημος είναι μέσα στο σώμα μου.
Είμαι ο αρχιτέκτονάς της.
Διευθύνω την τροχιά των πτήσεων και τα ωράρια του απόπλου των ξεστρατημένων πλοίων.
Εκδίδω σημαίες, καταχωρίζω ονόματα και σημειώνω προσεκτικά, σ'όλα τα μάτια, την έδρα και τον προορισμό που θα χαθεί.
Στην έρημο φυτρώνουν μόνο λεπτές κεραίες που πιάνουν τηλεπαθητικά σήματα μορς. Ξαφνιάζουν τον άνεμο και τσαλαπατούν τους ανεμοδείκτες κάνοντας την άπνοια άπιαστη κι αόρατη.
Στην έρημο βλέπεις μόνο λευκές σημαίες. Τίποτε άλλο. Λευκές. Κι ύστερα από λίγο ξεχνάς και τις σημαίες.
Το τίποτα παραπέμπει στο τίποτα. Θα πάρω το πλοίο των 5:17 που δεν έχει φωτοβολίδες. Σαν φίλη, οφείλω κι εγώ να φύγω. Να φυτέψω κάπου τη σημαία μου, στην έρημο η μνήμη έχει σημασία όχι η πραγματικότητα. Όμως η έρημος είναι πραγματική. Κι όταν δεν φαίνονται πλοία, εσύ είσαι ο ψεύτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου