Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γιορτάζω τον καινούριο μου εαυτό.
Μου τον χάρισες. Τον προσδιόρισες και ξεφλούδισες ανέμελα από πάνω μου όλες τις ματαιότητες.
Εκείνον που ξεσκεπάστηκε όταν ένα πρωτόγνωρο πρόσωπο με χλωμά αληθινά μάτια μου έδωσε λίγο χώρο στο διάστημα που καταλαμβάνει ανάμεσα σε μία αναγκαιότητα και σε μία ουτοπία. Λίγο χώρο ανάμεσα σε δύο προσπεράσματα, μία απώλεια και μία αντάμωση.
Είμαι ακόμα σε αυτόν το χώρο, τον έχω φυλάξει ευβλαβικά, παρεμποδίζοντας όσους προσπάθησαν να βάλουν μία σήμανση, μία ταμπέλα για να τον οριοθετήσουν. Μπαινοβγαίνω ανενόχλητα και δεν έχω αλλάξει ποτέ το σύνθημα.
Μόνο εσύ άλλαξες ένα απόγευμα το όνομα στο κουδούνι.
Περνώντας κάτω απ' το μπαλκόνι εκείνης της γειτονιάς, κοιτάζω το παράθυρο και ξανακούω τα σιωπηλά βιαστικά βήματα των περαστικών ξημερώματα. Έγινα κι εγώ έτσι ένα από εκείνα τα βήματα ερήμην μου κι έχασα τώρα το βηματισμό μου.
Μου τον χάρισες. Τον προσδιόρισες και ξεφλούδισες ανέμελα από πάνω μου όλες τις ματαιότητες.
Εκείνον που ξεσκεπάστηκε όταν ένα πρωτόγνωρο πρόσωπο με χλωμά αληθινά μάτια μου έδωσε λίγο χώρο στο διάστημα που καταλαμβάνει ανάμεσα σε μία αναγκαιότητα και σε μία ουτοπία. Λίγο χώρο ανάμεσα σε δύο προσπεράσματα, μία απώλεια και μία αντάμωση.
Είμαι ακόμα σε αυτόν το χώρο, τον έχω φυλάξει ευβλαβικά, παρεμποδίζοντας όσους προσπάθησαν να βάλουν μία σήμανση, μία ταμπέλα για να τον οριοθετήσουν. Μπαινοβγαίνω ανενόχλητα και δεν έχω αλλάξει ποτέ το σύνθημα.
Μόνο εσύ άλλαξες ένα απόγευμα το όνομα στο κουδούνι.
Περνώντας κάτω απ' το μπαλκόνι εκείνης της γειτονιάς, κοιτάζω το παράθυρο και ξανακούω τα σιωπηλά βιαστικά βήματα των περαστικών ξημερώματα. Έγινα κι εγώ έτσι ένα από εκείνα τα βήματα ερήμην μου κι έχασα τώρα το βηματισμό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου