Μεταφυσικό!

Μερικά κείμενα έρχονται και σε βρίσκουν απροετοίμαστο. Σε κάνουν να ταυτιστείς χωρίς καν να πολυσκεφτείς το γιατί. Έτσι είναι και η ποίηση του Ντουρς Γκρυνμπάιν.

Και όπως γίνεται σπάνια, και δεν το ξεχνάς ποτέ, κάποια λόγια φωτίζουν κάτι που βρισκόταν ολόγυρά μας αλλά μες στο σκοτάδι.

 

*

 

Με αφορμή την αναγόρευσή του σε μέλος της Ακαδημίας Γλώσσας και Ποίησης, ο ίδιος δήλωσε για τον εαυτό του και τις επιρροές του:

 

"Μια μέρα, τελείως ξαφνικά και χωρίς τίποτε να το προαναγγέλει, άρχισα να γράφω ποιήματα, όπως κάποιος που στρέφεται προς κάτι γνώριμο και οικείο όταν πια έχει καταλάβει πως οι άλλοι μπορούν να τα βγάλουν πέρα και χωρίς αυτόν.[...] Μια μέρα -δεν το είδα σε όνειρο- φαντάστηκα την κατάστασή μου στο χρόνο σαν αυτή ενός κολυμβητή που κολυμπά και το ρεύμα τον σπρώχνει προς τα πίσω, ένα ρεύμα που έρχεται από το μέλλον."

 

 

AMABO, AMABIS...AMABUNT

 

Περνώντας κάτω απ'τη σκιά

του ψηλού φράχτη ο αέρας ήταν δροσερός

κατάστικτος από μυρωδιές του πρωινού

ανώνυμες ακόμα.

 

Ένας πρώτος καπνός πέρασε μπροστά μου

και τα γαβγίσματα απ'τα περιβόλια

                ήχησαν υπόκωφα

σαν αναχώρηση στρατοπέδου.

 

Λοξέ νομάδα, επιτέλους ξύπνα!

                (Στο στόμα γεύση σίδηρου)... Εκεί

                 που δεν είσαι, εκεί σαρώνει

                 ο άνεμος αυτός

                 τις ξερές στέπες της Βόρειας Περσίας

                               ή υπερσιβηρικά

για λογαριασμό ενός εφήμερου εγώ.

              Μέσα στο παλτό

ένα χαρτί ξεχασμένο από παλιά

             κιτρίνιζε

μ'έναν πίνακα ρημάτων στα λατινικά...

                                                     λιωμένο.

 

ΝΤΟΥΡΣ ΓΚΡΥΝΜΠΑΪΝ, Ο αστρονόμος, μτφ: Θανάσης Λάμπρου, εκδ.Μικρή Άρκτος